“...เดิมทำนาปีละครั้ง นอกจากนี้ ยังมีการปลูกพืชผักฝักแฟงตามคันนาหรือที่เรียกว่า ’โคนนา’ เป็นพืชธรรมชาติ  แล้วก็มีปลา ปลาด้วย ผักด้วยใช้ในการดำเนินชีวิต หากปลามาก ก็จะทำปลาร้า ปลาส้ม”

“ไม่มีเคล็ดลับอะไร เอาเกล็ดออก ล้างให้ดี ๆ แล้วหั่นเป็นชิ้น ค้างเกลือไว้ –ข้าวยัดท้อง หมักให้เข้าได้คืนสองคืน แล้วก็หาข้าวเปลือกคั่ว แล้วมาตำและคลุก เดี๋ยวไม่ใช้ข้าวเปลือกใช้แต่ลำอ่อน ...ความหอมมาจากข้าวติดลำที่คั่ว”

“ปิดไว้อย่างนี้ น้ำขึ้นจะไม่ล้น หมักไว้ปีหนึ่ง ถึงเป็นกิน ที่ว่าอร่อยเนื้อมันจะเละ ถ้าแข็งอยู่ไม่อร่อย เดินผ่านก็หอมชื่นใจทำปลาร้ากินเอง”

“เครื่องแกงมีหอยเคอ หอมขาว หอมแดง กระชาย พริกแห้งมาโขลกมีแต่สมุนไพรทั้งนั้นเน้อ คนแก่เขาทำเมื่อก่อน ใบย่านางก็เอามาคั้น ล้างให้ดีแล้วก็มาคั้น” 

“ต้มใบขี้เหล็กจนเดือด ซอยพอให้ขาดออกจากกัน สมัยก่อนใส่ครก มันเละเกิน เราอยากกินใบ เอาใบย่านางที่คั้นน้ำไว้ต้มให้เดือด แล้วเอาใบขี้เหล็ก เครื่องแกงใส่หม้อ ใส่เกลือหน่อย เติมปลาร้า ... แกงขี้เหล็กนี่ก็ใส่น้ำปลาร้าเจอจางกับน้ำปลา มันไม่ได้ใส่กะทิ”

”มันก็จินตนาการออกมาเอง ทำอาหารมาตั้งแต่อายุ 12 ไปช่วยเขางานโน้นงานนี้ ก็จะเห็นออกมา ...น้ำพริก คนพวนเข้าเรียก แจ่ว ที่ยืนพื้น จะมีพวกนี้ แจ่วก็กินกับผักต้ม ผักปัง ตำลึงข้างรั้ว กระถิ่น กระเจี๊ยบ แต่คนพวนเรียก มะเมือก” สกุลไทย นามกูล

แจ่วปลาบ่น แจ่วปลาบ่น แจ่วพริกแห้ง แจ่วปลาสดต้มน้ำปลาร้า แจ่วบอง แจ่วบองโบราณ

“ทำแจ่วบอง ย่างพริกแล้วก็มาโขลก ใส่กระเทียมที่เราเผา โขลกเข้าด้วยกัน ใส่เกลือแล้วก็มะขามเปียก โขลกได้สักพัก กะว่าให้รสเปรี้ยวมันออก แล้วใส่น้ำตาล แจ่วบองเก็บไว้ได้นานถึงเดือน”

“แจ่วพริกสดก็ต้องมีปลาทุกครั้ง แต่ถ้าเราตำง่าย ๆ ก็ไม่ต้องมีปลา ใส่เกลือนิดหนึ่ง ป้องกันไม่ให้พริกเผ็ด ให้รสกลมกล่อม ไม่ให้พริกกระเด็น พอใส่ปลาแล้วก็ใส่มะเขือเทศ มาใส่น้ำปลาร้าทีหลัง ...คนพวนนั้นกินง่าย”