นอกเหนือจากประวัติศาสตร์ของการเดินเรือเพื่อการพาณิชย์และการปกครองของประเทศตะวันตกในช่วงศตวรรษที่
17 ถึง 19 แล้ว
รูปแบบของศิลปกรรมยังสะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของตะวันตกอย่างชัดเจน
โบสถ์หลายแห่งมีลักษณะ “คลาสิก” นั่นหมายถึงหน้าบันสามเหลี่ยม (Pediment) ที่รองรับด้วยเสาโครินเธียน (ชั้นบน) และไอโอนิก (ชั้นล่าง)
อีกลักษณะคือ ศิลปะนีโอโกธิค
หรือสถาปัตยกรรมที่พยายามฟื้นฟูศิลปะโกธิคขึ้นมาใหม่
ซึ่งพบเป็นจำนวนมากในประเทศอาณานิคม ตัวโบสถ์ประกอบด้วยหอคอยที่มีหลังคาทรงกรวยสูงทางด้านหน้า
ด้านหลังเป็นอาคารโบสถ์ในผังสี่เหลี่ยมผืนผ้าปลายมน
หน้าต่างแต่ละบานถูกแบ่งออกเป็นสองบานย่อย ยืดสูงและตกแต่งด้วยกระจกสี
โบสถ์หลายแห่งได้รับการฟื้นฟูจากเหตุภัยพิบัติทางธรรมชาติ
เช่น แผ่นดินไหว และสงคราม เช่น ความเสียหายจากการโจมตีในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 การก่อสร้างอาคารหลายแห่งจึงสอดคล้องกับภูมิประเทศ เช่น การใช้ระบบค้ำยันที่หนาหนัก
หรือการสร้างหอคอยที่ตั้งแยกจากโบสถ์
ในบริเวณที่มีความเสี่ยงจากเหตุแผ่นดินไหวในฟิลิปปินส์
นอกจากนี้ ปรากฏองค์ประกอบบางอย่างของโบสถ์สะท้อนความเป็นท้องถิ่น
เช่น อาสนวิหารเมืองวีกัน ฟิลิปปินส์ ที่มีองค์ประกอบเล็กน้อยที่ออกแบบตามแบบบารอกและตามแบบจีนได้
เช่นการประดับถ้วยรางวัล (trophy) และการนำเอาสิงโตหินแบบจีนมาประดับ